sahipsiz sözcükler,
adressiz düşler,
sığıntı duygular,
vurur kıyısına yüreğimin
hudutsuz kavimler
kırılgan hüzünler,
kaçakların uykusuz susmaları
sımsıkı sıkılan dişlerin kırılmasında
patlayan şarapnel sevdalar
ıssız kalmış kentlerde.
Nasıl
Anlatabilirim ki seni...
Kaç satıra sığar özlemin..
Aldanma sakın .!
Böyle sustuğuma
Yokluğun kıyamettir Bana....

özümsenmeyen kimlikler
yasak lisanlar
paramparça cesetler,
en sualsiz cinayetler,
defalarca dövülen çığlıklar
isyankar zamanlara asi şiirler
vurulup vurulup kaybediliyorsa
kırmızı bir şafak kopabilir
göğsünden aşk adına yaşam adına...

umut yaşamdan koparılmışken
sen aklımda yelkovanla akrebin
her tıklamasındasın
tutuksuz şehirde özlüyorsun durmadan
lakin biliyorum ki bir
yerlerde bir acı yazılıyor
gözlerimde çözemediğim hayatı ve seni .

düşler kanıyor ütopya kavgalarımda
dünyanın rahmine vuruyor
alışık olduğum dualar yakıyor etini çocukların
esnek sözcüklere ağlıyorum
sureti düz vagonlar gibi akıyor hayat
bir dert kenarı gazetesinin hiç okunmayan sayfasında...

gözlerin
nede çok ağır hükümler giymiş
dört duvar sevdalım
kanadı kırık yanım
Eylül ce mevsimler kanatırken seni
ben sınırsız bir dünyada
koşabilme hayalini şiir`liyorum.

çocuklarıyız
hala yıllar öncesinin
tek gecelik küçük saklambaçlar koşuyor yüreğimizde
farkında olmadığımız yalnızlıkları
hiç bilmediğim kentleri
yüzünün coğrafyasında adımlıyorum
baharlar sıralanıyor ardıma
ve dönüp her baktığımda
yüzümün yarısına düşen ağır gölge
kırık bir dal
içime akşam üstü gün batımları toplanırken
yaşanacak acı varsa yaşanacak diyorum...