Geceyle canlanır aslında ruhun,
Göğsündeki perde çekilir ,
Bütün korkularını yitirir içindeki çocuk.
Zaman, hükmünü kaybeder.
Geçmiş ve gelecek hepsi o an’a sığar..

Kırılgandır insan oğlu gün ışığında, korkak ve çekingen.
Sadece gecede şahlanır icinde mertçe söylemler.
İkiye katlanır yürek, kabarır.
Unutur üşümeyi sevgisiz anılmaktan.
Bencildir insan.
Bir kendisidir doğru olan bir de kendinden verdiği.

Renkli ışıklar tutar kendine aynada görmek icin , en çok siyahı unutur maviyle övünürken.
Celladı dır kıyamadığın o sabrın.
Ölür huzur..
Bir düş kırılır avuçlarında , batar en ince hayat çizgisine.
Kanatır en gücenik yerini.

Ağırlaşır hantal gövdesiyle gece.
Aldanmanın ağlarından topluyor düşlerini. İlikleri çekiliyor, eksiliyor ruhu,
Bir siyah öpücük sokulur dudağının kenarına , utanıyor yıldız, soluyor ten..

Bir sızı , bir ateş düşer en ince yerine,
Kirpikler alev alır
akar kanın bir çift toprak göze,
Soyunur ruhun, gömülmek icin en saf haliyle geceye..

Zin Viyan