Nasıl da kandırmışım senelerdir kendimi,
Güya sen götürürdün duman duman derdimi.
Yalnızca dert ortağı değildin ki sen bana,
Kıvrak dansöz gibiydin masama çıktığında.

Hiçbir dostun ben kadar yakın değil diyordun,
Ciğerimde gezerken ne güzel söylüyordun,
İnandırmak isterken iyice dostluğuna,
Öpücükler koyardın acımsı dudağıma.

Yaptığın cilvelerle biraz daha bağlarken,
Beni de yakıp gittin, kendin gibi yanarken,
Her öpüşte ömrümden bir ömür çaldığını,
Geç de olsa anladım dostum olmadığını.

Derken bunca seneler taşıdım el üstünde,
Arkadaşım da oldun, en yakınım dostum da,
Acı tatlı günleri beraberce yaşadık,
Fakat yıllar geçtikçe hiç de anlaşamadık.

Dost dediğin vermeli, oysa sen alıyordun,
Ömrümle birlikte paramı da çalıyordun,
Hem para, hem de sağlık kalmadı mı insan da,
Unuturlar köşede, üç beş gün yaşasan da.

Henüz vakit var iken dönüyorum ben geri,
Ayrıldı yollarımız; istersen ver elini,
Seni artık burada bırakıp gidiyorum,
Sağlıklı, güzel günler, bekle ben geliyorum.