Yorgundu bu kadar ‘özgürlükten’
Bir anne kucağı arıyordu,
Ve bir baba desteği yaslanacak.
Yorgundu nesneleşmek ten.
Ezberletilmiş çaresizliğin tam da kucağına düşmüştü.
Ne kalkabilirsin, ne rahat edebilirsin.
Aşklarda bitmişti onun için.
Hazlarda haz vermiyordu artık.

Anne ben geldim diyordu çaresiz,
Tedirgin ürkek ve titrek.
Birazda gülümseyerek
Anne ben geldim!
Anne şaşkın
Sarılmasını erteleyerek,
Gözlerini kaçırıp
Zihnindeki binbir karmaşayı düzene koyma gayreti
Ve geri dönüşe hayreti…
…


Fırtınanın kopardığı daldasın
Kelebeğin kanadındasın
Bilmem hangi çıkmaz yoldasın

Uçma dedim uçtun,
Kaçma dedim kaçtın.

Gökyüzü hep böyle mavi,
Yıldızlar hep parlak mı kalacak sandın.
Hayat kendine ulaşmak için yapılan uzun bir yolculuk.
Sense bir yolcu.
Kendinden uzak ne varsa oraya uçtun.


Hayatım parçalı bulutlu geçti hep,
Parlak bir güneş,
Ve dolunay göremedim.
Bir gidişin yıktı bizi bir dönüşün.
Şimdi abin gelecek,
Baban işten dönecek.
Ben yutkunurum lakin;
Onlar ne diyecek!

Oysa umudunson kapısındaydı.
atardı kendini yardan aşağı
çocuklar olmasaydı.
Tir tir titriyordu,
Bu ağustos sıcağında neden üşüyordu.
Kapı ziliyse uzun uzun çalıyordu…
…
Baba ben geldim!


Selahattin Cansız