Sensiz kaldığım an’dan arta kalan bir efkârla yazıyorum seni sana.

Öfkemin siyaha boyanmış hali,
sancılı kaygılar bölüyor uykularımı
Sayende yitirdim insancıl duygularımı.

Kanıyor yüreğimin matemi
Sanarsınki ruhumda ağır bir kangren koması
Zannedersinki eylemsiz intihar molası
Aslında dünyayı terk etmenin tam da sırası!

Saçlarıma asılı bıraktığın berrak hayallerimin katili
Ben, yürek mahremimi dökerken ulu orta bu Kent’e
Sen, sökerken göğümden yıldızları
Kalbimin kehâneti arsızlaştı...

Meğer ne kadar hazırmışsın gitmeye..
Dünden meyilliymişsin ihanete ve en sevdiğin bana kin gütmeye.

Hükmü yitmiş yüzyılların türkü’sü gibi inleme içimde.
Acısı bitmiş umut sürgüsü değilsin efkâr demlerimde.
Hoyrat bir aldanış misali öpüp geçtin sevgi iklimimden sadece.

Geri kalan ömrümün refakatsiz yolcusu
Yürek yangınımın gâh’ı devrimci
Gâh’ı yorgun solcusu
Bu şiir sana

Ne olur gelme bir daha
Hasret nöbetlerime

Yüklenip nefsime bir başkasının k/b/oynunda
Bana :"Seni Çok SEVIYORUM AŞKIM "deme!
Zehir zakkum, ağusun artık içerimde.
Ben bana ağırım
Ben külfetim kendi hücrelerime.

Yeter; mahkûm etme beni gönül müebbetime.
Istemem gelme, ne ölüme ne dirime.

KevserBaysal (YüreğiSürgün)