nereye baksam sen varsın
ama hiçbir yerde biz yokuz
elini aradım bir boşlukta
elin yoktu
gözlerini aradım
gözlerin yok
göğsünü aradım
göğsün yok
saçlarını, kokunu, tenini aradım
sen yoksun

sonra sesini aradım
ah bir bilsen
sesini ne çok aradım
kuşlara sordum
papatya yaprağında aradım
çocuk gülüşlerinde
ve göğsümdeki üşüme de aradım
ah göğsüm ne çok üşüdü yokluğunda
sanki tellere takılan bir uçurtma kadar çaresizim

bu acının son halini yaşıyorum
son yok oluşu içimdeki fırtınanın
ve son özlemi
ölüm kadar gerçek
ve bir düş kadar yalanım
ve yokluğunu içime gömüyorum
orda üşümezsin biliyorum
üşürsen söyle olur mu
sana bir kat daha sarılayım yokluğunda

oysa ruhuma denk gelen yanını ne çok sevdim
solan yüzünde ne çok baharlar aradım
kırık kalbinde şiirler batırdım
ve yaralarına merhem oldum
ve gök kuşağı kadar rengarenk sevdim seni
sen siyahın en koyu rengi
ben seni hep mavi sevdim
ve hep şiir sandım seni
oysa sen cehennemi getirmiştin bana
ben cehenneme de razıydım senle

bugünde seni aradım
dünde seni aramıştım
yarında seni ararım
diğer günde
ama sen aradığım her yerde olursun
biz hiçbir yerde karşılaşmayız seninle

ben seni yaşayarak sevdim
sen beni yaralayarak terk ettin
olmadığın bir yerden bakıyorum sana
ve olmadığın kadar çok seviyorum seni
bu acının son demini döküyorum yüreğime
son yudumunu içiyorum
ve son eksikliğini yaşıyorum
belki ikimizde ölürüz bu gece
belki ikimizde şiirsiz yaşarız kalan ömrümüzü

ibrahim dalkılıç

08/08/2017
00:48 izmir