KALABALIKLAR İÇİNDE YALNIZIZ…

Gördüğünden beridir ışığını alemin,
Aklının kuru güneşiyle gözlerimiz;
Karanlıklar denizinin derinliğinde yalnızız!

Dokunduğundan beri sıcaklığına bir tenin,
Sardığında şehveti açılan kollarımız;
Hissizlikler çölünün susuzluğunda yalnızız!

Fısıltı desibelinin altındayken çığlıklar,
Yırtılmazken çelikten perdesi kulaklarımızın;
Cehennemi sağırlığın avazında yalnızız!

Hayat ağacının donuk gölgesinde
Koşuştururken kanlı canlı silüetler;
Kekremsi gerçekliğimizin acılığında yalnızız!

Uzaklaşan adımları işitirken son nefeste,
Sözlerini bedene hapsettiğimiz inancımızla;
Çamurlaşan toprağımızın ıslaklığında yalnızız!

Bir gün...
Acaba bir gün?
Arzın ağırlığının mahkumiyetinden kurtarıpta kendini ,
Yedi katlı semanın göklerinde kanat çırpar mı ruhlarımız?
Ve ay ışığı gölgesine de razı bu kalpler; güneşinde yanar mı “aşk”ı Yaratan’ın?

Ruhum ve kalbim;
İçimin kalabalığının yalnızları...
Kalabalıklar içinde yalnızız...
(Temmuz 2017)