Döngü

Tek şey bilir aslında, her şeyi bilen!
Her şeyi bilen, hiçbir şey bilmediğini bilen...

Geçmişe atılanlarla, genişliyor evren!
Zerreye bak sen, geleceği görmek istersen!

Klişe; “Topraktan gelip, toprağa dönmek”
Marifet olan, hiçlikten gelip, O’na dönmek…

Doğumu “Ölüm” gibi düşün, toprağı “Ana”;
Su, halden hale giriyor; belki ölüp ölüp diriliyor!

İnsana benzemiş çoğalınca ilahlar;
Yarı insan, yarı ilah; doğuran ilaheler!

Dünyayı sahiplenen efendiler ve ilahlar;
İlahların gölgesinde efendiler; kudret ve silahlar!

Aç karnını bile doyuramaz ki zayıflar?
Ölümsüzlüğü arayan, boğa deviren “Yiğitler”!

Uydur; dağlarda yedi başlı ejder, gökte azgın boğa!
Yerde bunlarla dövüşen, “Sahip” olsun insanlığa!

Kurt kocayınca, maskarası olur yavuz itin!
Sonra kuyruğuna teneke bağlarlar, uyuz köpeğin!

Gökten gelen her şeye “Evet”; saf, iyimser, hümanist!
İlk “Hayır” diyen, kadın ise ilk feminist!

En iyi, en kötü; en kötü, en iyi!
Ben neyi dilersem, sonuçta o iyi!

Patron kim; Dünya’ya hükmeden, sen mi?
Katışıksız, kapsamsız, sade “Ben” mi?

Maksat “Doyuma ulaşmak” olunca, sonsuz ihtiyaç var!
Terk etmeyi göze alan için; hesapsız bereket var!

Kudretli hem de aziz; neden yüzüğünde zehir taşır?
“Gölge etme, başka ihsan istemez!” fıçıda, bilge fakir!

Altta kalan, ezilir; niteliksiz ve aciz olan kinlenir üsttekine!
İntikam almak ister biçare; medet, efendi edinir kendisine!

Yol açan, önde; takip edilir! Takipçiler doğal olarak geride!
Hiçbir şey tam taklit edilmez; yeni şeyler bulan zaten ileride!

“Kısır döngü”, var sanılır; bunda insan yanılır! Evrende tekrar olmaz!
Her şeyin bir yolu var ama bir yıldız aynı yörüngeden iki kez geçmez!

Ahmet Bektaş