Kavşakları emirlerin,
Lahit biçiminde evlerin her biri,
İçimizin sessizliği vururken dışa,
Irmak dolusu kanla yıkanan dünya
Hele ki bir de yıkılmışsa başımıza.

Bir hatırada saklı belki de mutluluk,
Belki küçük bir çocuğun çatık kaşlarında.
Annesinin elinde kibrit;
Yakmak isterken dünyayı
Yıkılmasın yeter ki miniğinin yüreği de
Katmerli acılardan nasiplenmekse
Korumak adına bebeğini
Yine kınında deryalar dolusu hüküm,
Büklüm büklüm dökülürken kırıkları dünlerin.

Örmek adına yeni hikâyelerini
Yine elindeki kabzaya attığı çentik
En azından yüzünden düşenin binde biri
Olmasın diye bin parça.
Kâğıttan kalemi
Seyrindeyken yüreğin neferi;
Şiir yüklenmek her yeni gün
Hem de surelerden yansıyan hikmetin
Yüzü suyu hürmetine.

Derdin biri bin para:
Kim mi?
Adına şair denen dervişin.
Kefil olmaksa evrene,
Satmaksa namert tokuşlarını iblise
Yine dünyayı kurtaracak şiir dediğin
Bile yeter, sen ki
Kıblende azası kayıp kimlerdensin?
Sen ki başını koyduğunda secdeye
Kendinden geçenlerdensin.

Şiir yüzlü adam ve kadınlarla örmeli yeni baştan
Ve şiir başlıklı hayatlar sunmak peşi sıra
Hele ki hikmetin bir sureti iken
Kefen niyetine büründüğün yorgun hüküm,
Yormak ya da yordarken
Ansızın kıstırıldığın o garip düğüm.

Deli divane şiir pazarında ne çok akit;
Ne de veryansın,
Varsın sen de bir dilek tut,
Aşka ada,
Adaklarını ör ve koy başucuna.
Sondan başa görmekse arş-ı alaya çıkan,
Baştan sona devrilen her beyiti de
Çok görmeden içmeli hayatı
Hem de doya doya.

Bir kabri bir de şiiri sevdim, diyen kaç insan?
Kaç yürek hele ki neferi kâinatın olmaya aday
Kaç suret?
Yine keramet bellediğin,
Giyindiğin ama giydiremediğin,
Değer hem de nasıl değer:
Bir şiire bir de aşka doymayan nice
Şiir gözlü ferman.