“yerini bilmeyene kader yerini öğretir”
abdulkadir geylani

haya ettim
hayal ettim
apoletli hayaletlerim oldu
başım göğe erecekken
gökyüzü başıma değdi

çağırınca hançere’me hançeri
sözü susturup
hakikati
göz ucuyla gösterdiler
kulağımdan başlayıp
örseleyerek
bir kürsünün önüne getirdiler

bilenler bilir
bilenler bilir
bilenler bilir
dediler
yüksek sesle

bilenler bilinir
bilenler bilenir
bilenler bildirilir
dedim
kendim duydum
hançere’mde hançer
biçare

önce bir nefes
sonra gerisi gelir

verilmeyenin içinde
verileni görür
hesap buradan başlar
defter buradan dürülür

hep söylenir
ben duymadım
silahların eşitliği
varsa yoksa
hançere’mde
farklı hançer çeşitleri

dünya sevdasına buradayım
kararliyim
yalnızlığın renginden/kalbinden başka yere varacağım
sen giderken hayat seninle beraber gelir
sonunun farkında olmanın
sona faydası ne
öyle bir şekilde yaz ki ruhum bir cümleden diğerine geçemesin
nurcan olma
nur’a can ol

07/2017 bakırköy/