sonra balçıkla sıvanan umutlarımda aradım seni
yetim bir yalnızlığı susarak avuttum, içimin çıkmaz sokaklarında
yatağımın sen tarafına sarıldım, sen oradasındır diye
sensizlikte seni nasıl sevdim bir bilsen, sen yoktun
yatağımda bir ceset kadar soğuktu acılarım
ellerim bir boşlukta seni arıyordu
sen yoktun, ben yatağımda bir cesetle uyuyorum

oysa baharı sende yaşamak istiyordum
güz kadar soğuk bir hayatı yaşıyordum burada
ve umudumun en omurga kemiği de kırılıyordu
en olmadık en seni özlediğim bir zaman diliminde

şimdi hangi yarama merhem olayım
hangi kanayan yarama ellerimle bastırayım da sussun
ve hangi acımı sensizlikle avutayım
renk renk boyamak isterdim göğsündeki benleri
elimdeki ellerini
saçındaki yıldızları
alnındaki alın yazısını
yüzündeki nehirleri
gözlerindeki ırmakları
boyamak isterdim
mavinin en mavisiyle

ben hangi acının cezasıydım
hangi lanetli aşkların mezar taşıydım
nasıl doğdum
nasıl öldüm
neredeyim
kimim ben

bizim mutluluğumuz nerede şimdi
saati hep sende durmuş bir duvar kadar yalnızım
bir çocuğun yüzünden sevinci çalınmış kadar hüzünlüyüm
belki bu yalnızlığımın içinde sen varsın diye
seninle kuruyorum bütün düşlerimi
bütün umudum da sen varsın
ama umudum nerede bilmiyorum

sonra öperek sarıldım kanayan yaralarıma
nasıl olsa sen kokuyordu bütün acılarım
sen kadar olmasa da
senin kadar güzel sarılıyordu acılarım tenime
şimdi ölü bir şiirin yasını tutuyorum sensizlikte
sadece içimde mezar taşları var
hücrelerime kadar sızmış bir mülteci kadar çaresizim
umutlar hiç tükenir mi bilmiyorum
ama ben tükeniyorum
elerim bir boşlukta seni arıyorum
bir uçurum kadar yalnızım

ibrahim dalkılıç

28/06/2017
00:50 izmir