1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
748
Okunma
ata toprağımızdan babamın işçiliği dolayısıyla zonguldak a, zonguldaktan kendi işim için istanbul’a ve işler bozulunca milli eğitime dönüp adanaya gitmek zorunda kaldım. ve en acı olanı tüm can yakınım insanları çok uzaklarda iken kaybettim. ne onları son kez sağ görebildim ne de can verirlerken yanlarında olabildi...ancak biliyorum ki benim gibi çok insan var, biraz onarın dertlerini dışa dökmelerine ve rahatlamalarına sebep olabilirsem kendimi mutlu arz ederim.
hani gitmek istersin ya bir yerlerden
gidemezsin ayağına dolanır yalnızlığın.
kelimeler tükenir anlatamazsın,
dilinin ucuna kadar gelir anlatacakların
ve dizilir boğazına yumruk gibi.
ağlamak istersin ağlayamazsın.
garipliğin yalnızlığın sarar seni
söylemeyin anama diyemezsin
söyleyemezler ki özlediğin anandır/babandır,
dönülmez yerlere gitmişlerdir.
göz yaşın içine akar zehir gibi deler yüreğini
sahipsizliğin dolar pencerenden içeri
ne dost vardır!
ne de dost bildiklerin!
gurbet/özlem böyle bir şey işte,
bir başına, uzaklarda/dağ eteklerinde.
yürek yürek yarılır da yollar,
çıkmaz bir türlü sevdiklerine.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz