0
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
533
Okunma
Uzun uzun yaşamamalı insan,
Öyle çocukların maskarası,
Eşin dostu mecburiyeti olmak gibi.
Yoksa yitiriveriyor hayat anlamını,
Boz bir arazi, çorak bir toprak misali.
Her geçen günde açılıyor gözleri,
Çıplak görüyor zamanla her şeyi,
Dökülüyor foyaları bütün insanların,
Altından yüzleri çıkıyor astarsız,
Anlıyor ne kardeş kardeş,
ne de dost dost,
Herkesin hesabı ayrı ayrı.
Küsüveriyor hayata, umursamaz oluyor herkesi.
Gönül koyuyor eskiler yeniler,
Ama bilmiyorlar zaten geçti onlardan.
Tek üzüntüsü, geldiği gibi yalnız gitmek bu dünyadan.
5.0
100% (2)
