2
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1151
Okunma
hep bir kuşak anlatıla geldi ülkemizde, cumhuriyet kuşağı, altmış sekiz kuşağı gibi. bir kuşak var ki hep görmezlikten gelindi, yetmiş kuşağı. bence en çok acıyı bu kuşak seçti. ne kendinden önceki kuşaklar gibi romantikti, ne de realist. bu kuşak aklı ile duygularını bir birine eklemiş, fedakar bir kuşaktı. insan ilişkileri merhamet ve fedakarlık üzerine oluşmuştu. o yüzden en çok sömürülen ve acı çeken kuşak oldu. doğal olarak o kuşaktan da şüphesiz diğer kuşaklar gibi olanlar çıktı. ama ben kendimi ve kendim gibi olan arkadaşlarımı anlatmak istedim yalnızca...
Çok acılar çektik çocuk biz çok.
bakma sen bizim geçmişi özlemle anmamıza,
çocukluğun umursamazlığı,
gençliğin sarhoşluğudur özlediğimiz şüphesiz.
Gülen gözlerimize aldanma sakın,
Ümitsizlik taşımamaktır hasletimiz sizlere dünden,
Yoksa kolay geçmedi yıllar,
bak işte hatıralarıdır alnımızda çizgiler.
eğer sen görebilseydin bir de yürekte çizilenleri,
oturur ağlardın yaşanmadan geçen hayatlara.
bazen bozkırın ortasında,
bazen bir dağın başında
ya da bir şehrin kenar mahallesinde,
kendi halinde yaşayıp gitmek olan arzularımıza
hiç acımadılar çocuk.
bize büyük, dünyaya küçük mutluluklarımızın
çanına ot tıktılar.
bunadır şüphesiz özlemimiz,
bunadır şüphesiz yanmalarımız,
koca ömürden yaşanmamış yıllara.
en çok ,
en çok da çocuk
kendisi de yaşayamamış
sevgilileredir hasretimiz.
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz