paşabahçe sahilinde
gökyüzü dingin
deniz öfkesinden arınmış
durgun bu gece
yaprak kıpırdamıyor dalında

gönül gel git arifesinde
kanat çırpmaya meyilli aşka

sahilde insan manzaraları
herkes kendi rüyasında
kendi aleminde
kimi kederini
kimi neşesini salıyor denizine
Paşabahçe ev sahibi bu gece

ah ulan ah!!!
gel de kadere diklenme şimdi
içimdeki öfkeyi bastırıp
gülümsüyorum geceye
şarabımın kızılında
yudum, yudum ayrılık payıma

ellerim
yüreğım
tutunmaya çalışırken umuda
savuruyor gece
bedenim buz gibi
titriyorum

aşkın ulaşılmaz ellerini kavrarken
dudağım dokunuyor tenine
yaşadığm rüyanin etkisinde
kanat çırpıyor yüreğim
aşk dedikçe
gece yutuyor kelimelerimi
kâbusa dönmesinden korkup
uyanıyorum

yürek yorgun direnişten
can bezmiş yalnızlık illetinden
kadere yağdırıyorum kurşunları
tutturamıyorum

hayal kurmak ta neyin nesi
heeey gönül!
topla kendini
yıkıyorum ellerimi
sahilin berrak sularinda
bulanıyor deniz
çarpıyor gerçeğin rüzgarı ellerime
üşüyorum

Paşabahçe sahilinde
veda ediyorum ihtimallere
olmayacak duanın
şükrü de yok dilimde

ne yosun kokuyor deniz
ne göz kırpıyor yıldızlar
sahilde bir ben
bir de hayalim kucak kucağa
tende özlem
gözde sitem
dilde ayrılık

Paşabahçe sahilinde
bırakıyorum umutları
deniz yıkıyor tüm anıları
veda sahnesinde
selam çakıyorum yıldızlara

gecenin karasına
kader yaksın bir kına daha
okurum olmayan aşka ağıtı
yutar gökkubbe feryadımı
kapanır gönül sayfam aşka
sığınırım yalnızlığın kollarına

Betül Karaaslan.