1
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
1054
Okunma
Sonra gittin
Eylül yaprakları döküldü ardından.
Bir çocuk gibi ağladım.
Soğuk buz gibi bir sobanın arkasında kaldı hatıralar.
Ben çiçekli perdeler astım camlara.
Saksıda karanfiller açtı
Olmayan sabahlara uyandım hep
Olmayan bir ben aradım
Gençliğimin yorgun yüzü geçerken aynalardan.
Kırlangıç ağıtları yükseldi sol omzuma.
Sustum.
Sustukça
Papatyalar açtı ruhumda.
Ellerim kocaman oldu
Bir palyoca gibi..
Çok sonra
Bir dilencinin olmayan avuçlarına bıraktım gülüşlerimi.
Kalbimi beyaz bir kefene sardım.
Sonra derin bir uykuya daldım
Yastığımda hala
O" karanfil kokusu..."
Özge Özgen
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz