Uzun bir şiirin içinden geçiyorum
Tutup kesiyorum parmak uçlarımla tüm mısraları
Kızıl saçlarımda yalnızlık
Ben acının kaburgasından üretildim
Gülmeyi haram saydım dudaklarıma
Göğsüm kapalı çıktım geceden
Uykusuz gözlerim şahit
Yorgunluğum
Geçmiyor
Yüreğimin tam ortasında duruyor
Ayak izlerim

Ben hiç
Gökyüzü kadar mavi olmadım mesela
Deniz kadar’da
Rüzgar gibi asi olmak isterdim
Yinede beceremedim
Bir at’a benzettiniz bedenimi
Kadındım oysa
Kuş olmak istedim en çok
Yada bir martı
Eğreti gülüşlerime ıslık çaldınız
Çirkin bir yüzde
Acının gök kuşağını çizdim ben

Çocukken kadın oldum
Hatta kadın doğdum
Ağlarken
Sür verirken
Ve severken
Sövdünüz beni

Şimdi desem ki ben
Ben hiç bir şeyim
Tutup alnımdan öpecekler beni biliyorum
Ben kadınım
Sonra şair
Sonra çok şey
Her şey

Sevişmek için sevmeyin beni"...

Özge Özgen