Tüm şehir gündüzüne kavuşmak için güneşini beklerdi.
Bende gözlerimi kapatmak için seni.
Göğüs kafesimde ki sevişen kuşlar;
“Mektubun var Can’ından ” diye çığlıkla ruhumda öterdi.
Bütün harfler seni bir araya toplayıp bana getirirken,
Palazlanmış yavrular gibi kımıldardı seninle her yerim.
Sen ki her şeyi bilen yetenekli adam,
Sahi seni okudukça neden sulanır oldu gözlerim?

Almışken gözlerimi gözlerinin içine,
Vermişken istediğin kalbimi kalbinin yerine,
Kalbini ellerime neden bırakıp gittin öylece?
Oysa daha dün göz kapaklarım düşerek davet etmişti seni ezan vakti,
Ruhumun sadece sana açılmış olan gözleri.
Sessizliğimin derinliklerinden seyrederdi seni.
Bunları hissettiğini sanarak nefes almaktı benimkisi,
Mutlu mesut varlığını güvenle kabullenmekti hepsi.

Sen; elleri hiç terlemeyip de
Kalbime dokunduğunda terleyen güzel adam,
Yargısız infazına bil ki halen gözyaşım akıyor,
Yoksa ellerinin teri mi bu sisli gözlerimden akan?
Sen her şeyi bilen güçlü ve özel adam,
Nasıl oldu da gönlümün gözünden düştü o duman gözlerin?
Nasıl oldu da her şeyi bilirken zihnimin aşk dilini çözemedin?
Nasıl oldu da sıradan bir fani gibi durdu bende atan o kalbin?

Kalbini ellerime bırakan ey aşık adam!
Sanki beni öldürmesi için zamanın eline,
O hançeri sen vermiş gibisin.
Ve birazda senden aşağıda kalmış ırklara özenir gibisin.
Yoksa şimdiye kadar çoktan titrerdi,
Gözyaşımla avuçlarımda ıslanan kalbin.

Cansel Işık/Manyakaşkıngelini