sensiz bir hayatı
çok kanamalı yaşıyorum
el ele tutuşan bir mevsim gibi
sen kış oluyordun
bense hep üşüyordum
sen en uzak mesafesiydin mavinin
seni hep bir martının denize olan sevdası gibi seviyordum

ben mavisinde boğularak ölecektim yokluğunda
sense ateş olup yakacaktın beni
şimdi ben
bir kaldırım köşesinde
bu yalnızlığı
bir mutluluk olarak yazacağım
senin kalbinin koridorları tel örgülerle çevrili olacak
bense tellere takılan bir uçurtma olacağım

bütün sınırlara
bütün duvarları öre bilirsin
bütün dikenli telleri çekebilirsin
bütün mesafeleri uzak edebilirsin bana
ama yüreğimden uzaklaşamazsın

elleri üşümüş bir çocuk gibi
hep ellerini ellerimde arayacağım
sen kış olacaksın
bense sokak ortasında
yetim kalmış bir güvercin olacağım
sen uzaklaştıkça
beni kanadından vuracaklar
ama ben yüreğimden öleceğim

ben daha idam etmeden yüreğimi
sen fırtınalara teslim ediyordun beni
yüreğimin tüm hücrelerine el bombası koymuşsun gibi
yüreğime dokunmaya korkuyorum
şimdi senden vazgeçsem
şimdi seni unutmak istesem
şimdi seni yok saysam
sol yanımdan ölürüm
yüreğim dağılır
enkaz altında kalırım
hadi bir çay koyda içelim
içim çok üşüdü

ibrahim dalkılıç

04 haziran 2017
21:25 izmir