kelimelerin boğazıma düğümlendiği
soğuk bir gece kendi kendime sustuğum bir gecedeyim
bu bir tükenişken
bir yaşama tutunmaya çalışıyorum
karmakarışık bir şiirin saçlarını okuşuyorum sonra
sarılıp kokluyorum
nefesim ciğerlerimi delercesine
öpüyorum habersizce
gözlerinden
ellerinden kokunu içime çekiyorum

sonra avazın kesilinceye kadar susuyorum
yüzünde, saçlarında geziniyorum
bir ırmağın suyunda ayaklarımı gezdirir gibi
sanki bir gök kuşağının her rengine dokunuyorum yüzünde
ve siyah bir bulut kaplıyor yüreğimi
acılarımı patlatırcasına yağmalıyor içimi

susmak tüm bedenimle susuyorum
nefesim bile sessizleşiyor bir zaman sonra
karanlıkta adımlarımı sayıyorum
sana kadar sayabiliyorum
senden sonrasını unutuyorum

biraz sersem, biraz sarhoş gibiyim
oysa ben gözlerinden bir kere içmiştim
nasıl bu kadar sarhoş oldum bilmiyorum
şimdi susarken dünyaya bedenim
yüreğim seninle konuşuyor
sen yüreğimden çok uzaktasın

ellerin, saçların derin okyanuslarda yine
bense içimde okyanuslar biriktiriyorum
oysa bir rüyanın içinde karşılaşıyoruz
sen gidiyorsun ben gitme diyorum sana
gitme gitme gitme kal diyorum

yavaş yavaş tükeniyorum
yakıyorum bedenimde sokak lambalarını
yine karanlıkta kalıyorum
sen susuyorsun yine
ben sesinde boğuyorum kendimi
sesin ne güzel sesimde yankılanırdı şimdi

kırık dökük bir cam ardındayım
bir zindan karanlığı var odamda
ve yüreğimin uğultusunda bir mezar
kazıyorum ben varım mezarda
örtüyorum yine ben varım

yine bir girdabın içindeyim
bir döngü var gecemde
bir rüyada olmalıyım
yine karşımda sen varsın
gidiyorsun uzaklara
gitme diyorum arkandan
dinlemiyor gidiyorsun
gitme gitme gitme diyorum
sesimi duymuyor gidiyorsun
kaç gece devrildi üstüme
yine seni sevdim
yine karşımda sen varsın

sonra nefesim sessizleşiyor
gökyüzüm kararıyor
elim düşüyor bir boşluğa
gitme diyorum sana
gitme gitme gitme

İbrahim Dalkılıç

27 mayıs 2017
02:50 izmir