Şimdi
Yağmur yağsa diyorum
Çokça yağsa hani
Ben hiç ıslanmadan uyusam bir şiirin göğüslerin’de
Ve süt kokusu gelse
Ninni söyleyen bir annenin rahminden
Bütün şehir begonya koksa
Ölüm diye bir şey olmasa diyorlar mira
Oysa yaşamak niye sanki

Bu gürültü
Bu koca bir yalnızlık aslında
Gök çatırdıyor
Ve kuşlar uyanıyor kanayan bir sabaha
Bir yağmur başlıyor
Her yer,her şey ıpıslak
Bu kadınlar nereye gidiyor böyle
Hiç biri bez bebeğim gibi kokmuyor
Çok mutsuzlar
Şimdi onlara sokaklarda bedava şampanya satılsa
Bir şiir bir şaire sarhoş olsa
Yani beyler şu kadınları yarı yolda bırakıp gitmese diyorum mira.
Kadınlar’da kurtulsa bu kızıllıktan

Tıpkı
Yorgun bir zamanın
Sayfa aralarına benziyorum
Hiç sevilmedim
Yada öpülmedim
Sevişmedim hiç evdiğim adamlar’la
Ben bütün çıplaklığımı örten geceye hamileyim
Bir korse giyindim üstüme
Zayıfladı ruhum
İncecik bir kadın oldum
Ölüm gibi beyaz bir tenim var benim
Ondan soğuk duruyor bütün giysiler üstümde
Taştan bir heykel parçası çizdim yüzüme
Aşkı hiç tutmadım ellerimle
Yanlış bir yüzde
Yanlış bir beden doğurdu dünya
Adını ben koydum

Şimdi yağmur yağsa mira
Çokça yağsa
Hiç durmadan yağsa
Ben gökyüzü olsam
Ve bütün denizleri ben doğursam
Ölüm yakışır mı bana

Neyse yine çok uzadı bu şiir sanki
Siz beni öldü farzedin...

Özge Özgen