sonra bir daha hiç bakmadım o tarafa
gücümde yoktu zaten,
bakarsam ölecekmişim gibi bir his çöküyordu üzerime
bakarsam kalbim yavaşlıyordu,
kalbe zarar her şeyi bırak dediler;
kahveyi, sigarayı ve seni…

Küsmüş müydüm, kırgın mıydım bende bilmiyordum,
sadece orada canımı bırakmışım ve nefes almadan yoluma devam etmiş gibiydim.
Keşke ölmüş olsaydı dediğim zamanlar oldu elbette ama bu da çare değildi,
ben ölümü de görmüştüm,
ölen birine küfürler savurmuştum
bu da bir rahatlama biçimiydi belki de…
Sen hiç ölmemiştin ki;
orada öylece durmuş aramızda ki zamanı uğurluyordun,
bizi yaşlandırıyordun,
bize acımıyordun
ve ben senin bu “buz” haline alışamıyordum…
Durup fotoğrafına bakıyordum; güldüğün ve mutlu olduğun o ana…

peki altımızdan yeryüzünü çekip çıkaran üstümüzde ki göğü yok sayan şey neydi,
sen miydin?
tüm bu soruları bir gün bıraktım
seni bıraktım
bizi de.
Sonra bir daha hiç bakmadım o tarafa…