Pişmanım desem yaşayamadıklarımdan
Kömürü elmasa dönüştüren zaman ve anlamını yitiren anlam tanıklığından,
İtiraflarımı kirli sakallarında saklıyorum.
Jilet keskinliğinde bir fotoğraf belleğimde paranoyak anıları verdiğin kaktüsün yanına ekiyorum.

Yaprakların üzerine basıyorum tek tek isminin her halinde
Aşkın belirsiz fiil çekimlerinde,
Fillerin öfkesinde,
Çimenin ezilmesinde,
Paslı yağmurlarda soluk gölgelerde.

Acemi bir öğrencinin neşterinde kadavra gibi parçalanıyorum
Kanımın akmadığı günlerin hesabını hiç okumadığın güncemde tutuyorum.
Severken seni ve sarılırken aramızda uzanıp yatan uzaklığına,
Bavulumu topluyorum içimde ki uzun zamandır uğramadığın yerlere gitmek üzere.

Tanrının da köşeye çekildiğini hissediyorum artık, yordum onu da çok sevmekten seni,
Dua ederken o yüzden biraz utanıyorum.