burası hiç bilmediğim bir şehir sevgilim
her yer karanlık, her yer soğuk ve her yer sessiz
öyle kalabalık bir şehir burası, öyle boğuyor beni
o kadar kalabalığın içinde bir sen yoksun sevgilim
bir seni arıyor olmam, seni düşünüyor olmam
ve sensiz yaşıyor olmam çok üzücü

oysa bu kalabalığın bir parçası da biz olmalıydık
bizimde ellerimiz birbirinin elinde olmalıydı
bizde deniz kenarında martılara simit atmalıydık
birde kuş seslerini, denizin dalgasını, çocuk sevinçlerini
başın omuzumdayken dinlemeliydik
ki o zaman nasıl güzel olurdu bu şehir

zamansız yaşıyorum
zamansız öleceğim biliyorum
bu şehrin en kalabalık yerinde
en yalnız, en çaresiz ve en sensiz bir şekilde
ama yüreğimde seninle yaşıyor olacağım
ve sen yüreğimin bir parçası olarak kalacaksın

göğsümün ortasında batan bu şehir
nasıl karanlık bir bilsen sevgilim
yıldızlar çok uzak
ama yıldızlar sen kadar güzel değil sevgilim
belki ikimizde öldük, belki ikimizde yaşıyoruz
ama hangimiz gerçekten var olduk bu dünyada
ve hangimiz gerçekten sevildik
bu şehir ikimizi de yutmak üzere
ben seni yaşayamazsam sevgilim
bu şehirden ölünceye kadar nefret edeceğim
ve seni ömrüm boyunca
iki elim kanda da olsa aramaya devam edeceğim
çünkü yüreğimin bir parçasıda sensin sevgilim