"cenaze arabalarını süslemek gibidir yokluğunu yazmak
ne kadar güzel olsa da ölüm taşır"

Cemal Süreya




gün doğmadan süzülür pencerem
ağaç bağrında titreyen kuşlar
el verir sabaha
bu yollar en sevişgen yüzlere çıkar
annemin elleri yabancı bir diken
sardıkça sen gibi
üşütür içimi


kuşlarımı özgür bırak


derinliklere düşürüp
geri taşır koynumda yol alan gemileri
geri çağırmak seni
en kara mavi


geceyi yarıp kurtulur gün
ben ezilmiş hint yasemini


esnetir içimi zaman
sustur kalbimdeki hikayeni


yalnızca ellerimiz kadar sevdik
avuçlarımdan bil beni


anlamak istiyorsan
yor kendini


saymadım
sayamıyorum gözlerin kaç renkti

kaç defa yedi renkli bir bulutun kalbinde güldük
ceset kokuyor gök yüzüm


ne çok derindi
gök kuşağının altında koşmak
rüzgara sarılarak


en az bu gece düşen aydınlık kadar
bir uçurtma uçur

bir umut gerek bize


yağ gözlerime



...

my