Yine saatlerden gecedir sana kalan..
Yine bir soğukluk var içimde.
Tam şurada tam yüreğimde..
Bana diyorlar bu soğukluk neden?
Bu öfke neden?
Bu bırakmışlık neden?..

Aslında cevabını çokta iyi biliyorlar.
Bir insanı, hayattan soğutmak nasıl olur diye sormaya lüzum yok bence.
Çünkü bunun cevabı yaşattıklarında gizlidir insanların.

Bazen dalıp gidiyorum karanlığın taa içerisine
gözlerim doluyor.. Hafif hafif..
O anda İnce ince süzülen gözyaşlarımın,
farkına bile varamıyorum bazen.
Dakikalar geçiyor.. Saatler. .

Bir bakıyorum saate ki ;
Sabahın ilk ışıkları görünürken penceremde.
Sessizliğin sesini dinlemek,
dinlerken kendinden geçip gitmek.

Biran o kadar dar gelir ki yatağın, odan.
Sanki günlerce nefessiz kalmış hissedersin.
Açarsın buz gibi havanın dolduğu pencereni.
Ve.. Yine sabah olur yine gün doğar
bir işin vardır mutlaka.

Girersin insanların içerisine, mecburende olsa.
Boğar seni kalabalık kaçacak yer ararsın.
Sorarlar sana Neden bu kaçış.. Neden!!

Kalabalıklardan kaçan insanları Anlayamazsınız.
Kalabalığı seven insanlarsınız dır çünkü muhtemelen..
Ve..Gün yine biter..

Yine Saatlerden gecedir sana kalan..!!
Herkes uykusuna dalmışken,
oturursun yatağının tam ortasına gözlerin tavanda.. Duvarlarda..
Ruhunu sıkan nedir senin nedir?
Yine.. Söylesene!
Bakarsın bomboş ıssız sokaklara,
sokak lambalarını izler bir iç çekersin.
Seni bu hayattan soğutanlara!
Seni bırakıp gidenlere!
İhanetin en derin hissine!
Hayattaki senaryosu bitmiş en sevdiklerine!
Ölümün soğukluğunu tatmış en sevdiklerine...
Çekersin işte o an..
Ve.. İşte O anda,

Yine Saatlerden gecedir sana kalan!!

Bahar Kaya.