Uzun
zamandır küstüm kendime
Saçlarımı dağınık bıraktım
Ve güneşe çıkmıyorum
Soguk rüzgarlar esiyor göğsümde
Elimi ayağımı kestim büyük şehirlerden
Bir dağ yamacına
yasladım kırık kalbimi
Senden uzak
Herkesten uzak
Denizlere ortak oldum ve maviye vurdum kendimi
Anlayacağın
Tuz basıyorum yaralarıma
Ve aldırmıyorum acısına
Darmadağın bir gölgeyim
Hiç gibi işte
Yazmıyorum da artık
Ve hiç konuşmuyorum kendimle bile
Küs çiçeklerini koydum vazoya
Dağıttım bütün papatyaları
Sevmiyorum onları da
Beyaz değil hiç birsey anladım
Mahsunda değil
Yıllar öncesinde kaldı o düşler...

Şimdi ben
O günlere dönmek için papatyaları dahi
sevmekten vaz geçmiş bir kadınım
Ve bu şiirlerim hiç masum değil
Ben kendi kendini öldüren
bir katil zanlısıyım yüreğimde...

Ve o kadar sustum ki bu son satırlar’da.
Neyse dedim
Şiir bitti...

Özge Özgen