Her aşk kendi masalıyla doğarmış öğrendim
Gece zifiri karanlık, kocaman yalnızlık ayrılığında
Çalan müziğin sesi bile avutamaz dokunuşunun yalnızlığını
Son sözler büker belini anlayamazsın içindekini/leri

Dağarcığıma düğümlenen sensiz hecelerin
Hıçkırık olması içten bile değilken sessizleşiyorum
Sigaramı yudumluyor sonra kendi masalıma dönüyorum
Son KALIN hecelerini düşünüp inceden avunuyorum, “görüşeceğiz”...

Belki bir gün beyaz kulübede kar, fırtınada
Yanan şöminenin ısısında düşlere dalarım
Kim bilir yanımda hayalin ya da senlerden bir demet
Belki beyaz inci giydiğin, büründüğün görüntün anımda...

Bugünlerde meyilliyim, hüzün çiçeğimi oldum ne?
İçimde kopan umarsız fırtınalar beni açıyor
Açılıyorum papatyadan daha ince ve narin
Sonra kavşağın ne bahar olduğunu görüyorum ne de kış....

Son perde diyorum oynadığım oyunun adına
Başkahramanı da sen başrol oyuncusu da..
Alkışlayanda sen alkışlanan da
Romanı yazanda sen içini içinden koparan da sen...

Ve sonra diyorum ki:
“ Bir damla sudan nice mutluluklar çıkartan ben
Onun Sevdasıyla koskocaman denizde mutluluk arıyorum... “
Sonra Perde kapanıyor. Gerçeğe dönüyorum, kayboluyorum.........


Olgun Ersin KILIÇ
29.04.2008 01:50