Artık
Yazdığım hiç bir mektup ulaşmıyor kalbime
Zamansız uçup giden kuşların
gölgesine bırakıyorum
yalnızlığımı
Üşüdüğüde oluyor ellerimin elbet
Bir palyoca olsaydım
Ancak bu kadar gülümserdim gökyüzüne
Halbu ki ölü bir deniz
ışıldıyor ayak uçlarımdan
göğsüme doğru
Ve zaman ağlasam
Ürkek bir serçe yavrusuna benziyor ellerim
Ben ki
Kızıl bir akşamın
Göz bebeğine tutunup yazıyorum bu satırları
Ölmesem bile
geçmişin ayak izleri geçiyor genzimden
Geceleri kendi yatağımda bile
cinayetler işledim
Paramparca bir beden’de uyandım sabaha
üstümde bir bıçağın izleriyle
Ve onca yıl
unutulmuş bir yalnızlığın
Hayat hikayesini yazdım satırlara
hiç kolay değildi kadın olmak
Ve keşke dedim
bir erkeğin sol kaburgasından
doğmasaydım ben
Sadece yalnızlık koksaydı satırlarım
Keşke bir gözyaşı lekesi kalsaydım
Çocukluğumun en derin yerinde
Ve susarken
Ölü bir bedenin içinde
Ürkek bir serçe yavrusu gibi
Yapayalnız
Unutulmak bu kadar acı işte...

Özge Özgen