bu gün moralim küf mavisi
tek bir sözcük bile yazmak gelmiyor içimden..
bütün sözcüklerim intihar etmiş...
bütün düşüncelerim silinmiş
bütün hayallerim ve düşlerim
kurşuni bir yokluğun sarmalında
hissettiğim yalnız, nabzımın vuruşlarıdır...
neydi, kimdi beni bu denli vurup geçen
yarın ne olur,neler yaşarım
hangi renge bürünür soluksuz kalışım bilemem...

artık hiç bir şey umurumda değil...
yaşamak mış, ölmek miş...
güzel miş çirkin miş..
iyilik miş kötülük müş...
soluksuz kal mışım, kalma mışım..
aç mışım tok muşum, umurumda değil
hiç bir şey umurumda değil...
umurumda değil yaşamın renklerden oluşması bile..

Yarın neler olur, neler yaşarım bilemem,
yaşadığım bu depremi, bu çöküntüyü
kayda almam gerek gün, ay, yıl ve saat olarak...
yazamıyorum işte, sözcükler ölüvermiş içimde...
kalemi kağıdı da bir yana itiyorum...
klavyenin tuşları ise, bir başka bakıyor gözlerime....
titreyen parmaklarıma klavye de şaşkın
ve haydi yaz diyor...
yazamıyorum...
düşünemiyorum...
düşleyemiyorum...
dilim lal, dilsizlik baskın geliyor üstüme üstüme...

heyhat içimdeki dünyayı depremler vurmuş...
bitirmiş masmavi dünyamı, için için yakan ateş...
bu gün kendimden kaçıyorum
bu gün moralim küf mavisi
içimden tek bir sözcük bile yazmak gelmiyor..
sanki bütün sözcüklerim intihar etmiş..
İnce sızıdan, dursuz duraksız acıdan öte...
başka bir miras bırakılmamış dünyama
BU GÜN BEN VAR MIYIM, YOK MUYUM BİLEMİYORUM

KÖMEN -Haydar Okur