Bak ben geldim, kaç kez geldim, kaş kez..
Ama sen!
Sen yoksun.

SEN YOKSUN

Her gelişimde
Seninle o ilk buluştuğumuz yerde
Alışmışım bulmaya seni
Bense günaşırı gelmeyi sürdürüyorum
Senin kokun, senin ayak izlerin
Yitmesin diye oracıkta
Ama, Sen!
Sen yoksun

Birlikte oturduğumuz
Ağacın gölgesinde seni bekliyorum
Geliş yollarına umudumu ekerek..
Bakışlarım yollarına dalar gider
Yollar nasıl da incelerek uzuyor
Ve kayboluyor uzak ufuklar ötesine doğru...
Her gelişimde buraya
Yanıma, yanıbaşıma
özlemini, düşünü ve resmini koyuyorum
Hiç yalnız bırakmıyor beni düşlerin
Bunlarla konuşuyorum
Bunlarla teselli buluyorum
Ama, sen!
Sen yoksun

Öyle çoğalıyorsun ki
Öyle de artıyorsun kendinden
İçim dışım,yanım yörem sen oluyorsun
Burada kımıltısız seni bekleyen adam
Ben değilim sanki
Sen oluyorsun
Sen soluyorsun
Sen konuşuyorsun
Sen gülüyorsun...
Nakış nakış işlenerek
Gözlerimin içine içine...
Kendimde yitiyorum,
Gözyaşının taprağa karışması,
Bir damlacık suyun buharlaşıp uçması gibi...
Düşlerimin derin maviliğinden
Ve düşlerimden uyanışım vuruyor
Umudumun tam orta yerinden
Yanıma, yöreme bakınıyorum
Her yanım ateş denizi
Ben yanıyorum
Ben üşüyorum
Ama sen!
Sen yoksun

Bir kara bulut çöküyor üzerime
İçime doluşuyor islim islim
O ilk buluştuğumuz yer
Yüreğime akıyor bir lav gibi...
O ağac, o gölgesini bize veren ağaç
Can alıcı bir dev oluyor
Ve o gölgelerkeskin esintili bir buzul
Dışım donuyor, içim köz kundağı
Mavi mavi yanıyor...
Ama, sen!
Sen, yoksun işte..
Sen yoksun sevgili

Sen, yoksun

KÖMEN-Haydar OKUR