Gönül, defteri dürülesi deli gönül, söyle bana
Kurguldağın us ötesi düşlerinle
Sen mi bir öykü anı idin hayatımda
Yoksa ben mi, anı öykü idim sana

Hadi de bana izansız gönül
Bütün güzellikleri sana kıdım kıdım taşıyan
Kim di ardınsıra yıllarca beni koşturan
Ve şu hesaplaşmayı zorunlu kılan aymaz kim

Bilirmisin uçarı gönül, sana dolup taşan sitemim var
Onulmazlıklarına ahlar yüklüyüm,
Gemi çapası gibi çökmüşsün içime
Çekdikçe çavdar kılçığı gibi daha derine batan gönül
Sana silme dolu intizarım var

Eskilerden bu yana sana deli derlerdi
Yıllar yılı içimi acıtan bu deliliğin miydi
Nedir benden verip de alamadığın
Çevrene bir bak gönül
Nice taşlaşmış, yontulmamış
Ve nice tığ işlemez, nakışsız
Sevgiden, seviden yoksun gönüller var

Sen ilk bıçkınlığınca içimde, hiç büyümeyen çocukluğum
Sen Ağustos böceğince coşkulu
Sen arılar gibi her çiçekten bal almaya çalışan
Ve sen yediveren güllerince çiçeği hiç bitmeyen gönül
Bir gün biteceksin,
Hazan yaprağı gibi sararıp solacak
Toprak olacaksın

Sevgiyi, seviyi tabulaşan bencilliğe indirgeyenler
İnsaf ölçüsünü insanilik kantarında tartmayanlar üredi
Bak be serseri gönül, biraz da bunlara bak, öğren
Ne olur bir gün var sandığın usunu, öne alsan da büyüsen
Büyüsen dinazorlar, ahtapotlar gibi büyüsen
Çok değil deli gönül, birazcık çocukluğundan uzaklaşıversen

Adam ol gönül, günün adamı ol
Sen de hayatını yaşa,
Yaşatma kendinden başksını sana kurduğum dünyada
Kapat gözlerini artık yalancı düşlere
Dur, dinlen, soluklan, gör dünyanın cevrini cefasını
Büyümek ne imiş,dünya ne imiş,
Belki o zaman öğrenirsin yaşamanın halini...

Büyü benim deli gönlüm, büyü
Sıyrıl çık yalancı düşlerinin kabuğundan,
Sal budak sal her yana
Yalanlarını yaşat ama asla yaşama
Tıpkı, öteki gönüller gibi...

KÖMEN-Haydar OKUR