YA NEBİ!

Ansızın, kutlu bir gelişle gel...
Gel de şu acılı ümmete gül.
Ümmetin perişan, ümmetin çaresiz!
Kandan deryalar içinde; dinmeyen gözyaşı…
Bitmeyen çile, bitmeyen girdaptan çıkamayışı!

Hani; en ızdıraplı bir anında, hüzün yılında…
Rabbin seni sevindirmişti “Kutlu Miracı’nda”!
Türlü hediyelerle dönmüştün…

Seni bekliyoruz! Gel, gel de ümmetine gül!
Rabbimizin merhametiyle gel, nusratıyla gel!
Gel , gel de “Meta Nasrullah” diyen ümmete gül.

Sen aramızda olsaydın; “Alem-i İslam” böyle mi olurdu?
Yokluğunu ne kadar da hissettirdin…
Ümmetin seni bekliyor! Ümmetin perişan; haline ağlıyor!
El medet! El medet! El medet! Diyor…
Gel artık! Gül artık! Ağlayan ümmetini güldür artık.

Bu acıların hepsi bizden biliyoruz,
Rabbimizin yolunu, senin yolunu bıraktık!
Haristanda dolaşıyoruz; yolumuzu kaybettik,
Kulluğu kaybettik, ümmetliği kaybettik.
Bul bizi, buldur bizi, Yüce Rabbe bildir bizi…
Sev bizi, sevdir bizi, en son şefaatınla sevindir bizi.

SAMETTİN ŞENKAYA
(KUL SAMİ)