DÜŞ TÜ “23 NİSAN”

Oyuncak bebeğim olmadı benim
Cevabını isterim kırık sol yanım
Hayat acımasız acıyor canım
Merhemler yerine acılar düştü

Ne annem var benim ne de bir babam
Sokak evim olmuş yaşamak çabam
Üstümde eskimiş yamalı abam
Fakirlik palanı üstüme düştü

Karnım hiç doymadı aç sefil kaldım
Çöplerden topladım yerlerden aldım
Çok zorda kalınca mecburen çaldım
Bir anda aklıma helallik düştü

Görünce neşeli mutlu yüzleri
Gizlice izlerdim gülen gözleri
Yüzümde kederin derin izleri
Yaşamın tüm yükü üstüme düştü

Minicik ellerim üşürdü kışta
Isınmanın derdine düştüm bu yaşta
Köprüler altında yatarım taşta
Yastığa baş koymak inan ki düştü

Yaz gelince her yer çiçek açıyor
Çocukların neşesi huzur saçıyor
Görmediniz beni tadım kaçıyor
Güzeli yaşamak sanki bir düştü

Okulu bilmedim kalem tutmadım
Tebeşir tozunu ben hiç yutmadım
Zil çalınca koşup derse gitmedim
Yazmayı öğrenmek bende bir düştü

Karşına çıkınca her an söverdin
Beş kuruş vererek baştan savardın
Anlasan dinlesen elbet severdin
Kırıldı kanadım sevilmek düştü

Ben istemez miydim sıcak yuvayı
Anne baba etseydi bana duayı
Bana sahip çıkan toprak anayı
Evim diye bilmek sıcacık düştü