Bu şiirlerin gerçek hikayesi Arke Adası Romanımdadır. Soner ÇAĞATAY

Gözlerine inanamadı, dondu kaldı adeta
Uzaktan bakan gözler sanırdı onu mevta
Bir an miyavlayan kediyle gözgöze geldi
Mutsuz duruşu, kalbini delik delik deldi
Ana, bir yaşlıya, bir kapıya bakıyordu
Bakışları bu kışta, taş kalbi yakıyordu
Kendince konuşuyordu »Yavrularım!« diye
Allah ne büyük bir merhamet vermiş kediye
Çekip gitmemiş dönüp dolaşmış sokaklarda
Aklı ve kalbi kalmış, sevimli yavrucaklarda
Zavallı ananın tüyleri tamamen kardı
Adama dakikalarca, yalvarıp yakardı
Anadır bu, hayvan da olsa hisleri vardır
Her bir acı miyavın Arşta makesleri var
Yaşlı çok fazla dayanamadı bakışına
Terk edemedi bunları, şubatın kışına
Kömürlüğe doğru yürüdü, önde de kedi
Hayvanın sevincini, görünce gülümsedi
Kilidini bütün gücüyle asılıp açtı
Kapıyı iter itmez, kedi içeri kaçtı
Şirin yavrular sardı ananın etrafını
Yaşlı da istirham etti Allah’ın affını
Ruhu sızladı, gözleri doldu pir-i fâninin
Dedi ki: »Affı olmaz benim gibi câninin.«
»Ölmelerine sebep olacaktım az daha.«
»Ne diyecektim ahiret gününde Allah’a.«
Yavrular da memeleri cuk cuk emiyordu
Annenin canı yansa da birşey demiyordu
Yaşlı adam, kapıya yürüdü sonra durdu
Onu durdurdu içindeki bir şüphe kurdu
»Ya donup ölürlerse burada, yazık olur.«
»Her yer kar, yiyeceklerini nereden bulur.«
Çok düşündü eve nasıl götüreyim diye:
»Tek başıma bakabilir miyim beş kediye?«
»Her neyse!« dedi ve koynuna aldı dördünü
Kardan neredeyse, zor görüyordu önünü.
Anne kedi de takıldı adamın peşine
Kavuşacaklardı sobanın gür ateşine
Sıcak bir yuva buldular, kışın ortasında
Kalp hareket etmeli merhamet rotasında