her gün bir sebep bulup kendime
gözlerimi sıvayıp kirpiklerime kadar
sana baktım
kitaplarını didik didik okudum
kenara düşmüş notları kaldırdım
sildim küçük ellerimle kanamış kelimelerini
tuz bastım
çok acıdı parmacıklarım
bilesin


sana bi inan bıraktım demiştin
umutsuz kalırsan kuşlara bak
sazakta kalırsan usunda büyüt


burası çok yalnızlık kokuyor
kolpası çözünmüş saçılmış hüzün
sürmeli aba altından gülüyor yüzüme gün


sen olsan
sedirin köşesine sığınırdık ikimiz
sessizliklerimizi giyerdik akşam vakti
ayak uçlarımıza bakışlarımızı bırakırdık
yüzü kapıya dönük
annem ıhlamur kaynatırdı
ablam dönerdi gurbetten
uykumuzu kaçırırdık
tuhaf gölgeler bırakıp duvara
elimi yüzüne götürürdüm
arkamda bi yığın irili ufaklı dua

kuşlar bulmasa

bana o kitabı aldığında hansel çocuktu daha
sayfa arasından korkusuna değmişti elim
uğunmaktan görmemiştim yanımsıra büyüyen şehri
kulaklarımda süreğen cırcırböcekleri


silme taşlarım var kucağımda
deniz uzak
göğe ben kıyamam

yaz boylarım sabahın erken kalktığı
kumpanya günlerim
altı özenle yarılı