Güller mevsimiydi
Masmavi güller.

Sen yoktun
dikenlerine yalın ayak basarken
efkarlı duruşumuzu resmettim bahçeye
gözlerimiz taç yapraklarıyla dolmuştu
yüreğimizin kum saati zembereği boşalmıştı
bu bahçeye ne zaman uğrasam
uğrardı bana bir şiir
karşılardı ellerimi rüzgar gülleriyle
haykırırdı ; hoş geldiniz.





güller mevsimiydi
sapsarı güller.

ölü kuşları doldurdum eteklerime
yakılmıştı kanatları dilleri
kıyamadım kitap aralarına gömdüm onları
insanlığın yüzü yüz karasına bulanırken
tek tek ayıklarken yüreğimdeki dikenleri
kitaplardan bana doğruldu
yine de umudu kucağıma verdi
Tanrının elleri.






güller mevsimiydi
bembeyaz güller.

hani susacaktı acılarımız
güneşe yangın sevdamız yeşerecekti
ne acılarımız sustu
ne de durdu o kahrolası veda tranvayı
güller mevsimine yakışır mı bu yokluk
kan damarlarımı düğüm yapan düşünce
yüzümde felçli bir şiire dolmuş engelli bulutlar
kirpiklerimde kelebek ölüleri
gözlerimi kırpsam düşecek her biri.







Güller mevsimiydi
simsiyah güller .

İçimdeki sancıyı toz güllerin toprağına gömdüm
Ölümün ışıklı köşkündeyim şimdi







Güller mevsimiydi
Çok uykum geldi


Otopsi :Çürük kırmızı güller ölüm sebebi.





Ayşegül Aşkım Karagöz