Şubat treninde beyaz bir kompartıman
Ellerimi ısıtan bir bardak gül çayı
Yüzü hatıralardan eskimiş fakir giyimli
Antika şehirlerden geçiyoruz.
Bu yol yeni bir dünyaya gidiyor
Mahalle aralarında uçuşan güvercinlerin olduğu
Sıcak kalpli insanların avuçlarına doğru kayıyor tren
Uçuyor adeta hayret

Dünya henüz yok olmamış
İnsanlık en güzel baharını yaşıyor
Çocuklar mutlu kahkahalarla sarıyor güneşi
Kimseler hasta olmuyor
Ölmüyor hayret


Dışarıda her şey bir hayal gibi
Bu yananlar ışık değil diyorum
Ateş böcekleri
Hem de bu kış kıyamette
Olacak şey mi
Ölüm çağını uçurumdan yuvarlayıp
Altın çağlardan geçiyoruz
Varacağımız istikamet sevgi çağı
Emperyalizm diye bir sözcük yok
Zulüm yok, işkence yok ,tecavüz yok
Ağlayan anneler , canlı bombalar,pisi pisine ölenler yok
Yok sırası gelmeyene zoraki gidiş
İnsanlık öldürmeden de yaşayabiliyor hayret

Gurup gurup şiir kuşları geçiyor birden
Bu tren uçuyor mu diyorum
Nostaljik bulutlara takılıyor dumanları
Yazlık sinemalar yerli yerinde
mısır kokuları yayılıyor
sevgi dolu insanlara konfeti oluyor
Havai fişekler gibİ açılan gazoz kapakları
localarda mutluluk heyecan tozları
arkadaşlık dostluk ve sevecen yürekler
dünya buradan da geçmiş mi hayret

saba rüzgarı yolumuzu kesip
başka yöne savuruyor bizi

Afrika’da çocuklar tıka basa doymuş
Şiirler dolusu şelalelerce su akıyor
Çocuklar nasıl bilge ve umutlu
Gelecek uğramış hayallerine
Afrika bir cennete dönmüş yeşil umuda sargın
Meğer her şey mümkünmüş hayret

tren üç okyanus kıyısında mola veriyor
okyanuslar lacivert bir hayal gibi tuvalden düşmüş
insanlığın döktüğü bütün kanları yıkamış bu dev sular
her şey ıhlamur kokusu sadeliğinde şimdi
içimize derin ve sonsuz bir uyku veriyor


Tepelerden rüzgarla düşen kar taneleri
şiir kuşları gibi savruluyorlar
Beyaz kompartıman bir hayal taşıyor sanki
Kar taneleri coşkuyla şarkı söyleyip
tren camlarındaki buğulara yapışıyorlar
sol anahtarları umutlardan yapılmış
beyaz kompartıman şiirlere doluyor

yol bitiyor uyanınca
uyanınca gül çayıma sarılıyorum
rüyaymış meğer gönlümün tam içinden geçenler


bir asırdır buradaymışım ben
demode dünyanın ve
hiç hareket etmeyen beyaz bir kompartımanın içinde


gül çayıma ıhlamur karıştırıyorum
gözyaşlarımı okşayan gerçeklere inat bir gülümsemeyle
oysa diyorum
oysa mümkünmüş bu dünyaya gül çayı demlemek
sevgi ile…









Ayşegül Aşkım Karagöz