Yağmurlar uykuya daldı
Penceresi açık bir hayatın üskatından seyrettim bütün bir şehri
Yorgun yüzler çevirdim
ağrılı bir kapının önünden
Duvar diplerine iğde ağaçlarının kokusunu ektim
Gelir birazdan
İnce esmer elleriyle çirkin bir kadın
Ve yumulur göz kapaklarına koca bir hayat...

Artık bir şarkı kadar
sıcak olmuyor hiç bir kadının gözleri
Ellerim de polyanadan arta kalan zamanlar biriktiriyorum
İrili ufaklı düşler
Hiç biri ben değilim
Sonra
Eski bir şiiri okuyorum göz kapaklarımda
Aynalarda alt yazısı geçiyor hüzünlerimin
Sisli bir balyoz iniyor duvardan
Gülümse diyorum gençliğime
Ellerimde mavi menekşelerden mor enkli hikayeler dinliyorum
Çok geçmiyor
Ağlıyorum
Ölü kuşlar düşüyor göğsüme...

Tam o sırada
Yağmuru vuruyorum kalbinden..

Yağmur ve ben
Şimdi daha çok benziyoruz birbirimize...

Özge Özgen