Darmadağın
bir hüzündü senden sonrası
Yoksul bir figüranı oynadım sonu olmayan bir filim’de
Acılarım hep başröldü
Önceleri şiirlerim vardı
Sonu senle biten hikayelerim
Hepsinden bir yara aldım
Sonbaharsa mevsim
Dalında kalan bir tek yaprak ben oldum
Hep yalnızdım
Hep yorgun
En acısıda bu hikayede sen hiç yoktun
Adını acılarımın
baş ucuna koyarken
Ruhumu beyaz bir kefenle uğurladım
Bir tren garından
son yolculuğa

Vedalarım
bir yol boyuydu
Gülüşlerim enkaz altında kaldı hep
Çocukluğum desen
Hatırlamıyorum bile
Tek bildiğim
Küçük bir anneydim o zamanlar

Ve annemin basma elbisesini taşıyorum hala üstümde
Bekide bu yüzden
Güneş hep soğuk yüzünü vuruyor göğsüme
En sevdiğim yağmurlar bile
bıraktı beni kendi halime

Ne çok mavi olmak isterdim oysa
Şimdilerde kızıl bir kadınım
Ve hep sonbahar’da duruyor kalbim
Üşüyorum
Nar çiçeklerini özledim
Eskiden bir ev vardı beni çocukluğuma taşıyan
Yıkıldı o en son dualarım’da
Avuç içimde enkazı kaldı acılarımın
Kırık
Dökük
Paslanmış bir demir gibi

Şimdi sevilmeyi bekleyen bir martı yavrusu gibi
Bıraktım kendimi maviye
Duy beni kalbim
Ölüyorum...

Özge Özgen