Oysa ona erikler çiçek açana kadar kal demiştim,
Biliyordum yine bahar gelecekti,
Yine en sevdiğim çiçekler açacaktı.
Erik çiçeklerinin saflığına,
Beyazlığına benzetirdim onu.
Bildiğim bir şey daha vardı,
Söylemekte zorlandığım.
Yüreğim hiç onu bilmek istemedi,
Onun için söylemedi,
Sustu..
Bir kadın bir çiçeğe bu kadar benzerdi,
Yanağındaki utangaçlık,
Dudaklarındaki tebessüm.
İnce ve zarif olması.
Gelincik kırmızısıydı o,
Boynunda nisan kokusuyla bana gelir,
Boynunu öpünce burnu kızarırdı.
Yaz günü üşür,
Deniz kenarında yanıma sokulurdu.
Güneş ikimizi de ısıtmaz,
Elleri ellerimde ısınırdı.
Şimdi erik ağaçları çiçeğe gebe,
Bu gün yarın çiçek açacak tüm dallar.
Her tarafa da kokun,
Her yerde özlemin olacak.
Galiba özledim seni,
Gülüşünü,
Şımarıklığını
Deli demeni,
Sesindeki özlemi,
Özledim..
Özledim biliyorsun,
Biliyorsun seni gördüğümde sarılacağım,
Ama nasıl bilmiyorum.
Bir kelimeye sığar mı sevinçlerim,
Bir merhabaya.
Yada senin küçük bir tebessümüne,
Kokuna,
Gülüşüne.
Özledim biliyorsun,
Çok oldu baharı çiçek çiçek görmeyeli..
____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba