Yalnızsındır ıssızsındır bir bulut görürsün gökte
aklından neler geçmez ki

el ele yürüyen bir çift görürsün yolda
sancı ne ki hüsran ne ki

yüreğindeki acı zehir olur
kaplar tüm tenini

özlediğini hissedersin sevgiliyi
üzülürsün

ve anlarsın ki her şey
zamanında ve an’a verilen değer kadar güzel

an’a
ona ve aşk’a

artık hiç bir mevsim hiç bir iklim
karıyıp içinin karlarını
baharı getirmez

bir dal bile çiçek açmaz
örtü yeşermez

artık hiç bir şey çare değildir
yalnızlığının engebeli yolunda

düşe kalka
yara ala ala
sendeleyerek
ve yalnız

ve elini tutan bir el olmadan
hiç bir sabahına güneş doğmadan
bir çift lafı bir selamı olmayan
o vefasız dostlardan uzakta

seni içine çeken
bir girdabın
mavi bir karanlığın içinde kaybolursun
sen en büyük şamarı dost bildiklerinden
seviyorum diyen sevgiliden yemişindir

ne ilk yaz anıları
ne Eylül şiirleri

yoldaş olur yalnızlığına
bir kara kalem resim gibi
kalakalırsın gri bir sayfada
renksiz ve soğuk

Yüksel Nimet Apel

1/Mart/2014/Cumartesi/Bodrum