Sığ denizlerin en kavi mavisinde boğulurken
simsiyah bir mazi örtülür yalnızlığıma
sinsi düşlerin hayal ettiğim pespembe rüyalarında
yüzme bilmediğimden dalarım derinlere
poyraz eserken düşüncelerimin feryatlarına
senin adına her gün depremli şiirler adarım
umarsız yarınların gri karanlığında

çabalarım çabalarım çıkamam su yüzüne
yetim her duygu bir yaprak daha koparır ömrümden

bu kaçıncı kırılış ki bir türlü doğrulamıyorum

yine de her çiçekten bal alan bir arı gibi
vızıldayıp duruyorum suya düşen bedenimle
canımın her acıyışında-her yandığında
besteler yapıyorum karamsar şarkılara

derinlerede bir yerlerde
sağalmayan o yaranın izi var ki hiç silinmiyor
dinmiyor sızısı-ben kendimi parça parça bitirirken

sen giderken ağlamadım ya- mahşere sakladım gör diye
gün günden yavaş yavaş-saat saat ölüyorum
ölüyorum anne
yanına uzanmak için- o nurdan yatağında
yanına uzanmak için gün sayıyorum

niye dersen ben sana yaşarken
doyunca sarılamadım
ben sana hiç doyamadım anne

Yüksel Nimet Apel