Can sıkıcı bir vedanın ardından seni rüyamda gördüm:
Zor ve görkemli koyaklarda yürüyordun
Üzerinde buzullardan ya da Atlantik’deki dalgalardan
Daha çok gök mavisi, kadife elbise vardı.

Parlayan doğuya doğru ilk ateş fışkırdığında;
Acımasız korkunç gözlü altın bir ejderha
O doğan güneşi senin boynuna kopçalıyordu, ama yumuşak
Bir itiraz gök mavisi ve utangaç gözlerinden aşağı indi;

Arkanda lacivert taşından bir deniz ışıyordu
Onun kat kat dalgaları çok parlak mavimsi pırıl pırıl
Büyük bir göğe doğru bir kilise avlusu gibi yükseliyordu.

Ellerinde henüz koparılmış unutma beni çiçekleri tutuyordun,
Bu çiçekleri bir kelime söylemeden bana uzattın,
Ben de göz yaşlarımı saklamak için alnımı içine gömdüm.

Auguste Angellier (1848-1911)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu


Şiirin aslı:

L’acceptation

Je te vis dans un rêve après un triste adieu :
Tu marchais dans les plis pesants et magnifiques
D’une robe en velours d’un plus céleste bleu
Que celui des glaciers ou des flots atlantiques.

Quand vers l’orient clair jaillit un premier feu ;
Une gorgone d’or aux cruels yeux tragiques
L’agrafait à ton cou, mais un doux désaveu
Descendait de tes yeux azurés et pudiques ;

Derrière toi luisait une mer de lapis
Dont les flots étages montaient comme un parvis
Vers un grand ciel limpide aux bleuâtres splendeurs ;

Tu tenais dans tes mains de frais myosotis,
Sans me dire un seul mot tu me tendis ces fleurs,
Et j’y plongeai mon front pour y cacher mes pleurs.

Auguste Angellier