Sen o kadını bilmezsin jose
ikindi vakitlerine benzeyen gözleri vardı
mor bulutların sürüklendiği
yorgun arsız bir yağmur gibi
geçmişe saklanırdı
balıklar coşar
denizler kirpik uçlarında dalgalanırdı
ağlar parçalanırdı o dem işte
pencereden sarkınca siyah saçları
imbat rüzgarlarında üşürdü
düşerdi kara gözleri
avuçlarından ırmaklar dolusu
kelebekler akardı.
Sen o kadını bilseydin eğer
Onu almasınlar diye
İmbat rüzgarlarını
Avuçlarında parçalardın


böyle hüzünlü kadınları
yalnızlık bestesi yapıyorlar jose

kendimizi bir keman virtüözünün kollarına bırakıp
içimize yas vurgunu yemeden
sen git yağmurlar altında
renklerinden soyunan bir ispinoz ol
yüreğine illegal duygular düşsün.

Ben kurşun renkli kuşlarla
kara gözlü kadının hatıralarında
nöbet beklemeye gidiyorum
dünya ile cehennem arasındaki cennet bahçelerinde
Bir saklambacın içindeyim


Üç deyince açıyorum gözlerimi
Önüm ,arkam, sağım, solum


Saklansın ölüm.







Ayşegül Aşkım Karagöz