Yirmi yaşında göz zor beğenir, çok gururludur:
İnsan ilk karşılaştığına bakmaz, ama
Gözler en güzele kayar! Ve safça
Kendinden geçerek, dün doğan arzuyu aşkı sanır.


Daha sonra, acı bir acemilik yapıldığında,
Büyük gözlerin meydan okuyan büyüsü azalmıştır,
Ve bir zamanlar, değeri anlaşılmamış olsa da
Öncekiler, pek özel ve pek değerli bir hazineyi ortaya çıkarır.


Ama ancak bahtsızlık değiştirilemez asla:
Sadece bir kişinin sevilebileceği sanılan yaşta,
Zaten onunla acı çekildiği öğrenilmiş olsa da.


Sonra, birden çok güzel olduğunun farkına varılır,
Bir sevgili seçmek için çok geç kalınmıştır
Ve kalbin başlamak için artık gücü kalmamıştır.


René-François Sully Prudhomme (1839-1907)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu


Şiirin aslı:

À vingt ans

À vingt ans on a l’œil difficile et très fier :
On ne regarde pas la première venue,
Mais la plus belle ! Et, plein d’une extase ingénue,
On prend pour de l’amour le désir né d’hier.

Plus tard, quand on a fait l’apprentissage amer,
Le prestige insolent des grands yeux diminue,
Et d’autres, d’une grâce autrefois méconnue,
Révèlent un trésor plus intime et plus cher.


Mais on ne fait jamais que changer d’infortune :
À l’âge où l’on croyait n’en pouvoir aimer qu’une,
C’est par elle déjà qu’on apprit à souffrir ;

Puis, quand on reconnaît que plus d’une est charmante,
On sent qu’il est trop tard pour choisir une amante
Et que le cœur n’a plus la force de s’ouvrir.

René-François Sully Prudhomme