Islak balçığa deyen söğüt dalları altında,
Uyuşuk, duygusuz, kirli bir ayak takımı susmuştu o sırada;
Uzun bacaklı örümceklerin suyun üstünde
Buhar çıkaran beyaz nilüferlere doğru kaçıştıkları görülmekte.

Ama, sâkin yaşamın keyifsiz ve
Hemen hemen deliksiz uyuduğu bu alemde,
Sadece ışığın ve kırağının bir günlük ömürlerini
Uyardığı yaratıklar uçuşuyordu güneşte.

Bir gün, adına kızböcekleri denilen
Durgun suların gururu bu narin böceklerin,
Kanatlarının parlaklığıyla saf havayı şenlendirerek kaçıştıklarını,
Kamışların üstünde biribirlerini aradıklarını gördüm.

Gözleri ateş gibi bir çocuk, bu çamur çukuruna kadar geldi,
Zambakların arasından kızböceğinin üzerine
Yeşil filesini attı; ve filenin gazı
Şaşkına dönen böceğin uçmasını engelledi.

İnce yeşil korsajı bir toplu iğneyle delindi
Ama ürkek bir çabayla güçsüz yaralı kurtuluverdi.
Kulak tırmalıyan kanat vuruşlarıyla uçtu,
Batan iğnesini ve ölümünü, sazlara sürükledi.

Öğrenci çocukların gözlerinin önüne
İğrenç bir mantarın üstüne güzelliğini serdiği anlaşılmadı:
Ölmek için alev rengi dört kanadını açtı, ve
Vücudu yabancısı olmadığı sazların içinde kurudu kaldı.

Anatole France, Çev. Sunar Yazıcıoğlu


Şiirin aslı:

La mort d’une libellule

Sous les branches de saule en la vase baignées
Un peuple impur se tait, glacé dans sa torpeur,
Tandis qu’on voit sur l’eau de grêles araignées
Fuir vers les nymphéas que voile une vapeur.

Mais, planant sur ce monde où la vie apaisée
Dort d’un sommeil sans joie et presque sans réveil,
Des êtres qui ne sont que lumière et rosée
Seuls agitent leur âme éphémère au soleil.

Un jour que je voyais ces sveltes demoiselles,
Comme nous les nommons, orgueil des calmes eaux,
Réjouissant l’air pur de l’éclat de leurs ailes,
Se fuir et se chercher par-dessus les roseaux,


Un enfant, l’oeil en feu, vint jusque dans la vase
Pousser son filet vert à travers les iris,
Sur une libellule; et le réseau de gaze
Emprisonna le vol de l’insecte surpris.


Le fin corsage vert fut percé d’une épingle ;
Mais la frêle blessée, en un farouche effort,
Se fit jour, et, prenant ce vol strident qui cingle,
Emporta vers les joncs son épingle et sa mort.


Il n’eût pas convenu que sur un liège infâme
Sa beauté s’étalât aux yeux des écoliers :
Elle ouvrit pour mourir ses quatre ailes de flamme,
Et son corps se sécha dans les joncs familiers.

Anatole France (1844-1924)