Biliyoruz ki herşey geçici, bitecek tükenmez dediğimiz şeyler. Ve yine biliyoruz ki insanlığın en elim imtihanı
yaşamak ve insan olarak kalmak..



Biz böyle öğrendik efendim
dostumuzun hüznünü görünce
sakladık özenlice kendimizinkini
onunla oturduk ağladık
ve gülen bir bebekte buluştu tebessümlerimiz
acıları unuttuk
bir bardak muhabbetin demini hiç azaltmadan
güveni ikram ettik çiçekli tabağında
farketmedi sağ’ın ve sol’un politikası
anne’lerimiz toplayacak dağılan ve d’ağlanan herşeyimizi dedik
birlikte Fatiha yolladık ölmüşlerimize
tuttuk sesine sarıldık hayatı nefesleyenlerin
mutlandık ölürcesine
bir bayram günü gibi
saygıyla vaktini bekledik sevinçlerin
ve evet
rest de çektik bizi üzenlere
ki parola canları cehenneme
ki şiirler besteledik ağlanacak hâlimize
lâkin pes etmedik
lâ’kin gömüldük sessizliklere
yine de duâ ettik perşembe geceleri
Allah büyük! şeytan küçük diyerek
sarı bir şal gibi doladık dilimize ritmi
sonbahar misâli durulduk
uyuduk
u’yandık ve gördük hayat aynı, insanlar farklı
hayat aynı, insancıklar farklı
bir sigara daha ikram ettik birbirimize
bir bardak daha çay
hava yarın bulutlu
çok görkemli bu gece ay
bir zincir gibi akıldan vurulmalar
olsun,
canları sağolsunlar ya da defolsunlar
son olarak efendim
kabûs görmüyoruz artık bizler
geceler de hep anneli rüyâlar
sabahlar da serçe nameleri
gözlerimiz kahve kırklıyor
ufkumuz tomurcuk, güngören çiçekleri
ki duysunlar
sevinsin doyasıya ağyar
bir sonra ki mevsim ilkbahar..