İstanbul’u bir de seni severim
martılar havalanır her bakışında
bir yolcu vapuru güvertesinde
ellerin uzanır ellerimde denizi okşar
ayla simlenir denizin bize dönük yüzü
sesin dokur sevgi yolculuğumuzu



sen mi İstanbul’sun İstanbul mu sen
o güzelliğin kollarına atılmak isterim
ılık esintin yüzümü okşar
koynunda uyumak isterim mavi boğazın
kalabalık kaldırımlarda ince uzun yollarda
sana çıkmak isterim merdivenlerden
bir ev samimi eğilir bakar
ellerimdeki sen mi
renk renk lâle mi diye



öyle sen öylesine İstanbul ki gözlerimdeki nem
yine sen kurutursun bilirim
kollarında açtığımda gözlerimi
boğaza karşı döndüğümde yüzümü
önümden gelip geçerken çeşit çeşit insanların
tuzu dudağımda çekirdeğin
ve esintin boynumda fular



gözlerin yosunlu deniz içime akar
kutsal bir su gibi içesim gelir
eğilirim unutulmuş bir sokak çeşmesine
aşkımız gibi tarih kokar
İstanbul elimde zincirli bir maşrabadır şimdi
ve sensin İstanbul camii minarelerinden
eteğime uçuşan güvercinler..

21. 02. 2017 / Nazik Gülünay