uykudan uyanıyor mu
yoksa uyukluyor mu şehirler
bir semtinden binsem otobüse
varsam bir meydanına Ankara’nın
sözgelimi Kızılay’da ışıklı camlardaki buğuya
izini çıkarsam elimin
bir el de onun üstüne iz yapsa
ne güzel olur elin üstünde ellerin izi
yarına pırıl pırıl ışıklar bırakmak


yürüsem kalabalık caddelerde görerek yanımdakini
yanımdaki de görerek beni
farkındalığını yaşamak insan olmanın
ülkemiz için birleştirmek seslerimizi
çıkmak cam fanusun içinden
bir sineği bile olmayan yapma çiçeklikten kurtulmak
kapıları açmak aydınlık salonlara gelmek isteyenlere
korkmamak insan dolup taşan meydanlardan



nasıl da takılırlar isimlere, kişilere
kıyısından geçmek zordur oysa o kişiliğin, kişinin
onca sevmek gerektir ülkeni, insanını
özlemektir ondan ayrı memleket havasını suyunu
oğlunu, kızını, bayrağını Ata’nı
kolaydır çamur sıvamak bilinçsiz
bilmezsin toprağının, insanının ne, kim olduğunu
betona çakılmışsan
terk etmemişsen bir de yansız bakışı


bir semtinden yola çıksam Ankara’nın
çok yolcular görürüm
düşünceleri bir
bindikleri araç ayrı..

20. 02. 2017 / Nazik Gülünay